ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย
คำภาษาจีน

            คำภาษาจีนที่เข้ามาปะปนภาษาไทยมากที่สุดคือ ภาษาจีนแต้จิ๋ว ซึ่งเป็นภาษาถิ่นของคนจีน         แถบซัวเถา คำที่รับมาใช้ส่วนใหญ่เกี่ยวกับอาหารการกิน คำที่ใช้ในวงการค้าและธุรกิจและคำที่ใช้ในชีวิตประจำวัน สาเหตุที่ภาษาจีนเข้ามาปะปนในภาษาไทยคือ เชื้อสายและการค้าขาย เนื่องจากคนไทยกับคนจีนติดต่อสัมพันธ์กันมาเป็นเวลาช้านาน มีความผูกพันกัน ไทยจึงรับภาษาจีนมาใช้โดยการทับศัพท์ ซึ่งอาจจะเพี้ยนจากภาษาเดิมไปบ้าง
              
ลักษณะคำภาษาจีน
               ภาษาจีนเป็นภาษาที่มีลักษณะและระเบียบคล้ายกับภาษาไทย
๑. คำจีนส่วนใหญ่มักเป็นพยางค์เดียว
๒. คำจีนมักมีเสียงวรรณยุกต์ตรีและจัตวา เช่น เจ๊ ก๋ง
๓. คำจีนมักมีพยัญชนะต้นเป็นอักษรกลาง (ก จ ด ต บ ป อ) เช่น เก๊กฮวย แปะก๊วย
๔. คำจีนส่วนใหญ่เป็นสระประสมเสียงสั้น (เอียะ อัวะ) เช่น เกี๊ยะ เจี๊ยะ ยัวะ
๕. คำลักษณนามในภาษาจีนใช้เช่นเดียวกับภาษาไทย เช่น โกยเจ้กเจียะ(ไก่หนึ่งตัว)
๖. การเรียงลำดับในประโยคมักขึ้นต้นด้วยประธาน ตามด้วยกริยาและกรรม
๗. คำคำเดียวมีหลายความหมาย และมีการใช้คำซ้ำเหมือน
๘. การขยายคำหรือข้อความภาษาไทยให้คำขยายอยู่หลังคำที่ถูกขยาย แต่ภาษาจีนให้คำขยายอยู่หน้าคำที่ถูกขยาย

ตัวอย่างคำ
               ก๊ก                         ก๊วน                      กงสี                      เก๋ง                        เก้าอี้                     เกี๊ยว               ก๋วยจั๊บ                 ก๋วยเตี๋ยว              กอเอี๊ยะ                ไชเท้า                   ซีอิ๊ว                      แชบ๊วย
               หุ้น                        ห้าง                       กุนเชียง                ฮวงจุ้ย                  ขึ้นฉ่าย                 โอเลี้ยง
               อั้งโล่                    โพงพาง                              จับกัง                    เซียมซี                  เป๋าฮื้อ                   เกี๊ยะ