ภาษาต่างประเทศในภาษาไทย
คำภาษาอังกฤษ

               ภาษาอังกฤษเป็นภาษาในตระกูลอินโด-ยุโรเปียน มีรูปลักษณะภาษาเป็นภาษามีวิภัตติปัจจัย เช่นเดียวกับภาษาบาลี-สันสกฤต   แต่ต่อมามีการเปลี่ยนแปลง เพื่อให้เรียบง่ายขึ้น มีโครงสร้างประโยคคล้ายภาษาไทย  มีระบบเสียงต่างกับภาษาไทยบ้าง  ในขณะเดียวกันก็มีลักษณะบางประการเหมือนภาษาคำโดด และภาษาคำติดต่อปนอยู่   เมื่อภาษาอังกฤษมีการปรับปรุงเปลี่ยนแปลงให้เรียบง่ายขึ้น ภาษาอังกฤษจึงได้รับความนิยมใช้เป็นภาษา เพื่อการสื่อสารมากที่สุด   มีประเทศต่าง ๆ   ยอมรับภาษาอังกฤษเป็นภาษาราชการมากมาย   ภาษาอังกฤษจึงกลาย เป็นภาษาสากลของชาวโลก
               สาเหตุที่ทำให้ภาษาอังกฤษเข้ามาปะปนกับภาษาไทยคือ การเจริญสัมพันธไมตรี การค้าขาย การเผยแพร่วิทยาการความรู้ การศึกษา การเผยแผ่ศาสนา แสวงหาอาณานิคมทางประเทศตะวันออก  
              
ลักษณะคำภาษาอังกฤษ
               ๑. ใช้ตามคำเดิม แต่ออกเสียงตรงกับรูปที่เขียน เช่น ลอนดอน ลิตร ไอศกรีม วัคซีน เบนซิน
               ๒. ใช้ตามคำเดิม แต่ออกเสียงผิดกับรูปที่เขียน เช่น เมตร อ่านว่า เม็ด ออฟฟิศ อ่านว่า อ๊อฟฟิศ
               ๓. เปลี่ยนคำและเสียงให้ผิดไปจากเดิม เช่น อิงลิช เป็น อังกฤษ
               ๔. ตัดรูปสระข้างหลังคำออก แล้วใช้คำไทยประกอบข้างหน้า เช่น อเมริกัน เป็น ชาวอเมริกา
               ๕. เติมไม้ทัณฑฆาตที่พยัญชนะตัวสุดท้ายของคำ เช่น อิงแลนด เป็น อิงแลนด์
               ๖. เติมไม้ทัณฑฆาตลงที่พยัญชนะซึ่งอยู่ในระหว่างคำ เช่น ชอลก เป็น ชอล์ก
               ๗. ตัดตัวตามที่เป็นพยัญชนะซ้ำกับตัวสะกดออกตามหลักการเขียนอักษรซ้ำ
                   เช่น ฟุตบอลล เป็น ฟุตบอล
               ๘. เติมไม้วรรณยุกต์และไม้ไต่คู้ลงไปอย่างคำไทยเพื่อให้ออกเสียงชัดขึ้น เช่น ก๊าซ เชิ้ต ช็อกโกแลต
               ๙. ใช้คำคงที่เช่นเดียวกับคำไทย คือไม่เปลี่ยนแปลงรูปอย่างในภาษาเดิม จะเป็นเอกพจน์ พหูพจน์
                   เป็นชื่อคนหรือชื่อประเทศ ก็มีรูปคงที่อยู่อย่างนั้น

คำภาษาอังกฤษที่ใช้ในภาษาไทยมี ๓ วิธี
๑.  การแปลศัพท์
การยืมคำภาษาอังกฤษโดยวิธีการแปลศัพท์  หมายถึง  การยืมคำที่เราไม่เคยมีหรือไม่เคยรู้จัก   หรือการกล่าวถึงความคิดหรือนามธรรม   ซึ่งไม่ใช่ความคิดหรือนามธรรมที่เรานึกคิดมาก่อน  การยืมคำโดยวิธีการนี้จะต้องใช้วิธีการคิดแปลเป็นคำภาษาไทยให้มีความหมายตรงกับคำในภาษาอังกฤษ แล้วนำคำนั้นมาใช้สื่อสารในภาษาไทยต่อไป   ดังตัวอย่างเช่น

๒.  การบัญญัติศัพท์
                     การบัญญัติศัพท์เป็นวิธีการยืมคำ  โดยรับเอาเฉพาะความคิดเกี่ยวกับเรื่องนั้นมาสร้างคำขึ้นใหม่ ซึ่งมีเสียงแตกต่างจากคำในภาษาอังกฤษ โดยเฉพาะศัพท์ทางวิชาการจะใช้วิธีการนี้มาก ผู้ที่ทำหน้าที่ในการบัญญัติศัพท์ขึ้นมาใช้ มักจะเป็นนักวิชาการสาขาต่าง ๆ  หน่วยงานราชการที่มีหน้าที่รับผิดชอบในการบัญญัติศัพท์ภาษาไทยขึ้นใช้แทนคำยืมจากภาษาต่างประเทศโดยตรง  คือ ราชบัณฑิตยสถาน แต่ก็มีบางคำที่นักวิชาการแต่ละคนหรือแต่ละหน่วยงานบัญญัติศัพท์ภาษาไทยมาใช้แทนคำภาษาอังกฤษไม่ตรงกัน การยืมคำจากภาษาอังกฤษมาสร้างเป็นคำใหม่   เพื่อใช้สื่อสาร  โดยวิธีการบัญญัติศัพท์ มีมากมาย   ดังตัวอย่างเช่น

๓.การทับศัพท์
การทับศัพท์เป็นวิธีการยืมจากภาษาหนึ่งมาใช้ในอีกภาษาหนึ่งโดยการถ่ายเสียง  และถอดอักษร การยืมคำภาษาอังกฤษโดยวิธีการนี้เป็นวิธีการที่ทำได้ง่าย   และปรากฏเด่นชัดที่สุดว่าเป็นคำยืมจากภาษาอังกฤษ   คำยืมจากภาษาอังกฤษโดยวิธีการทับศัพท์มีมากมาย  คำบางคำราชบัณฑิตยสถานได้บัญญัติศัพท์เป็นคำไทยแล้ว แต่คนไทยนิยมใช้คำทับศัพท์มากกว่า  คำทับศัพท์บางคำจึงคุ้นหูผู้รับสารมากกว่าศัพท์บัญญัติ  คำทับศัพท์ภาษาอังกฤษที่ใช้สื่อสารโดยทั่วไป    มีตัวอย่างดังเช่น